Een woordje uitleg

Vorige dinsdag (17 april 2018) werd de eerste echte Gloomhaven-campagne gestart in onze spellenclub. De intentie mocht dan wel een introductiespelletje zijn, de vier avonturiers hebben de smaak te pakken en engageren zich voor een volledige campagne in de wondere wereld van Gloomhaven.

Gloomhaven is momenteel de onbetwiste nummer 1 op Boardgamegeek. Na Pandemic Legacy Season 1, staat weer een coöperatief spel op nummer 1 en weer een legacy spel. Dat wil zeggen dat je niet zomaar elke keer hetzelfde spelletje speelt, neen. Tijdens het spelen, maak je je eigen verhaal, je eigen avontuur. Karakters evolueren (levellen) en door het sprokkelen van experience points (XP) en goud kan je aan de hand van perks (door XP), nieuwe actiekaarten (levels) en voorwerpen (goud) je karakter zelf ontwikkelen, upgraden en finetunen. De vele evenementen (road events, city events) verplichten je keuzes te maken, al dan niet met impact op je karakter, voor één scenario of voor de hele campagne. Ook zal je aan het begin, tijdens of na bepaalde scenario’s keuzes moeten maken: wiens kant kies je, wie help je en welk doel jaag je na?

Gloomhaven is een episch spel dat van de spelers een groot engagement vraagt. Eerst en vooral moet je natuurlijk meerdere spelletjes (er zijn 95 scenario’s in Gloomhaven, al zal je ze zeker niet allemaal spelen, afhankelijk van de keuzes die je maakt) met elkaar spelen, het is ook een coöperatief spel waarbij samenwerken cruciaal is. De scenario’s zijn moeilijk, maar haalbaar. Als een speler niet volledig voor de groep speelt, zal je dat snel merken, al zal je soms moeten kiezen om jezelf toch net iets meer te geven om je eigen karakter optimaal te ontwikkelen.

Gloomhaven is duidelijk een voorbeeld van spel dat wij als vereniging graag op termijn zouden aanbieden, vooral omdat de aankoopprijs redelijk hoog is en de doos, letterlijk, een zwaargewicht is. Vele spelers in onze vereniging hebben al een of meer campagnes lopen (thuis of bij vrienden), deze campagne is de eerste echte club-campagne. Ben je benieuwd naar Gloomhaven, kom dan zeker eens binnen op dinsdag, kom de sfeer opsnuiven en laat je meeslepen door onze vier avonturiers in de wondere wereld van Gloomhaven. Het mag dan wel meekijken zijn, in dit sterk-thematische coöperatieve spel is zelfs dat de moeite waard.

Voor zij die op dinsdag niet makkelijk op de spelavond geraken, geven we hier een verslag van het gespeelde scenario. We willen hier niet echt ingaan op spelmechanismen, regels en finesses (geen review dus), wel willen we het verhaal meegeven dat “beleefd” wordt aan tafel. Omdat veel spelterminologie, zowel technisch als thematisch (Gloomhaven), moeilijk vertaald kan worden, zijn deze verslagen doorspekt met Engelse termen. Aan alle taalpuriteinen een welgemeende sorry, aan iedereen: veel leesplezier.

Gloomhaven: The Black Barrow

Episode 1, Scenario 1: Brute, Cragheart, Spellweaver & Tinkerer

De zon brandt genadeloos boven Gloomhaven, thuishaven van gangsters, vrijbuiters en huurlingen. In een donkere pub, The Sleeping Lion, zit Jekserah, een Valrath handelares gehuld in haar robijnrode mantel. Het geklingel van haar vele armbanden en kettingen klinkt verrassend opgewekt in de ongure kroeg. Ze spreekt 4 huurlingen aan en vertelt hen over een rover die een kostbaar bezit van haar gestolen heeft. Een beurs vol goudstukken in ruil voor haar spullen, het klinkt de huurlingen als muziek in de oren. Iedereen moet toch eten?

Wanneer het viertal de kroeg verlaat, voelen ze onmiddellijk enkele rovers die in de steeg ronddolen aan de tand, vrij letterlijk zelfs. Meerdere schedel wordt verbrijzeld alvorens The Black Barrow wordt genoemd als schuilplaats van de boeven. De beschrijving van de roversbaas, krijgen ze er gratis bij.

Op weg naar de stadspoort worden ze nog even afgeleid door een oplichter die hen verleidt tot een potje dobbelen. Lichtjes naïef dacht die echter met enkele dronkelappen te maken te hebben. Botten kraken en weer enkele goudstukken rijker trekt het viertal naar de wapensmid voor nieuwe uitrusting. Brute (tank, single target damage) schaft zich een paar boots of striding aan. Cragheart (tank, area of effect damage) doet hetzelfde. Tinkerer (healing, (debuf) support) waagt haar kans met een set eagle-eye goggles. Spellweaver (ranged area of effect damage, healing) tot slot staat te popelen om haar nieuwe cloak of invisibility uit te proberen.

Nog maar net buiten de stadspoorten kruist een zwarte wolf hun pad. Cragheart, altijd net dat ietsje meer op zijn gemak tussen de dieren, besluit het beest te volgen. Het bleek meteen een goede zet, want niet veel later duikt The Black Barrow op uit het landschap, niet meer dan een bult, als een rat onder een mat. En zwart is-ie inderdaad. Hoewel er niet veel op de zwarte aarde groeit, is de ingang zwaar overwoekerd door onkruid. Langs een uitgesleten stenen trap dalen de huurlingen af. Een flikkerend licht schemert door een spleet tussen de stenen deur en de indringende geur van de dood kringelt in hun neusgaten… Welke rover zou in ‘s hemelsnaam hier zijn schuilplaats willen?

Van zodra Brute de deur opentrapt, wordt de vraag beantwoord. De roversbaas staat te grijnzen tussen zes guards. Hij mompelt droog “vermoord ze” en verdwijnt dieper in de grafheuvel. Meteen schieten de zes guards vooruit, recht op Tinkerer af die ietwat overmoedig was. De aanvallen vergen quasi al haar krachten (speltechnisch: ze moet zelfs twee kaarten afleggen om schade te neutraliseren) en het gif van hun dolken sijpelt angstwekkend snel in haar bloed. Ze voelt het kloppen in haar aders. De grafheuvel zou wel eens haar graf kunnen worden.

Brute en Cragheart maken meteen korte metten met het zootje ongeregeld en wanneer de laatste guard rochelend neervalt, ziet Spellweaver haar kans schoon. Ze schraapt wat geld van de grond en rent naar de volgende deur in de hoop de roversbaas te kunnen vatten. In de volgende kamer is echter geen spoor van de roversbaas. Drie guards lachen echter hun zwarte rotte tanden bloot, geruggesteund door drie archers, hun bogen gespannen en de dodelijke pijlen blinkend op Spellweaver gericht. Een uitgelezen moment om die cloak of invisibility uit te proberen… en Spellweaver lost op in de duisternis.

Huurlingen, je mag er niet op rekenen. Dat beseft de arme Tinkerer meteen. Nog half versuft van de aanval zit ze naar adem te happen wanneer ze drie pijlen op haar af hoort zoeven. Instinctief duikt ze weg. De pijlen boren zich vlot door haar lederen vest dat meteen donkerrood kleurt. Goed, ze leeft nog, maar met een pijl in haar schouderblad, een in haar arm en een in haar been sleept ze zich naar buiten, de frisse buitenlucht tegemoet. Brute en Cragheart staan erbij en kijken ernaar… Ze ruiken bloed, ze ruiken wraak.

Drie guards en drie archers zijn duidelijk geen maat voor de twee bloeddorstige tanks en in een mum van tijd is de grafheuvel zes lijken rijker. Brute ramt onmiddellijk de volgende deur en stormt de laatste grafkamer binnen. Duidelijk meer spieren dan verstand, want even op krachten komen was helaas niet aan Brute besteed. En daar staat hij dan, tussen vier living bones. Zelfs in hun doffe ingevallen oogkassen kan hij de pretlichtjes zien. Maar erger zijn nog de vier archers achterin, hun bogen opgespannen met niet één, maar twee pijlen elk. Drie huurlingen, acht pijlen… als dat maar goed komt.
Spellweaver had duidelijk meer nagedacht dan Brute. In alle verwarring van haar cloak of invisibility had ze haar kans schoon gezien: nog wat munten sprokkelen hier en daar en gedekt door beide tanks laat ze haar ranged attacks los op het schorem. Brute en Cragheart doen de rest en twee archers gaan moeiteloos neer.

Living bones zijn echter een pak moeilijker uit te moorden. Onkruid vergaat niet zeker? Of hoe vermoord je iemand die al in staat van ontbinding is? Dat mag ook Brute aan den lijve ondervinden. Met zijn laatste krachten haalt hij er nog twee neer, maar stort ook dan uitgeput in elkaar (speltechnisch: geen kaarten meer). Net op dat moment probeert Spellweaver naar een kist, diep verscholen in een hoek van de kamer, te sluipen, hopende dat daar de kostbare documenten van Jekserah lagen. Met Brute uitgeschakeld, richten de levende lijken zich op de arme en kwetsbare Spellweaver, die niet anders kan dan met een ultieme inspanning al haar krachten te bundelen en drie vijanden neer te halen, waarna ook de arme Orchid uitgeput op de grond neerzijgt.

De laatste archer kan een grijns niet onderdrukken, draait venijnig naar Cragheart en spant zijn boog. Cragheart is echter helemaal in zijn sas, hij zit nog fris en heeft aardig wat leuke verrassingen in petto. Met de blote hand rijt hij de keel van de archer open. En terwijl dikke druppels bloed langs Craghearts arm op de grond druppen kijkt de Savvas-huurling een voor een naar de dode archers… de roversbaas zit er duidelijk niet bij.

In de duisternis priemt onzeker een lichtstraal. Met halfgesloten ogen piert Cragheart naar de muur en ontwaart een massieve stenen deur. Het viertal mag dan wel nog leven, veel overschot was er niet en hun opdracht is verre van volbracht. Haastig loopt hij de drie kamers door, de grafheuvel uit, waar Tinkerer, Brute en Spellweaver hun wonden verzorgen en terug op krachten komen. Er wordt geen woord gesproken, discussie is uitgesloten. Ze moeten verder, dieper de grafheuvel in… op naar The Barrow Lair.