Exact honderd jaar is het geleden dat in Flanders Fields, where poppies grow de Groote Oorlog tot een einde kwam. De wereldoorlogen zijn een onuitputtelijke bron van inspiratie gebleken voor tal van spelen, in het bijzonder Wereldoorlog II, met spellen als Axis & Allies, Memoir ’44 en Heroes of Normandy. Wereldoorlog I heeft altijd flink wat minder aandacht gekregen, al moet ik toch eerlijk toegeven dat de beste wargame in mijn kast toch maar Fields of Despair 1914-1918 is, een spel moet een ongelooflijke fog of war, een fenomenale diepgang en een fantastische herspeelbaarheid. In mijn ogen kan er geen enkel spel aan tippen. Het nadeel is wellicht de speelduur: 3 uur voor een kort scenario, 9 uur voor de volledige campagne. Voor velen meer dan een brug te ver (al stamt die uitdrukking dan weer van de Slag om Arnhem uit de Tweede Wereldoorlog).
Vandaag is ook de dag van het laatste FBJS tornooi van het seizoen. Deze dag zal zeker niet de wereldgeschiedenis ingaan, maar het is voor onze vereniging wel een belangrijke mijlpaal. Het is immers het eerste seizoen dat Spellenclub Mechelen meedraait in het tornooicircuit. En dat zullen ze bij FBJS geweten hebben! Niet alleen stonden we op elk tornooi met een stevige delegatie spelers, die spelers wisten zich ook te laten opmerken in hun prestaties en waren tegelijkertijd makkelijk te herkennen aan hun t-shirt of trui. Groepsgevoel en spelplezier, exact waar het -ook op tornooi- om draait. Nu is het alleen nog afwachten op de officiële seizoensuitslag en dan weten we wie er van onze club zich geplaatst heeft om onze kleuren te gaan verdedigen op de Belgische finale op zondag 2 december 2018. Kortom, vanaf het eerste seizoen al meedingen naar het hoogste schavot, je moet het maar doen.
Toen we in maart 2017 de hoofden bij elkaar staken, toen we in maart 2018 een vzw oprichtten, zagen we het groot, mikten we hoog en geloofden we er ten volle in. Onze spellenclub heeft echter al onze verwachtingen, ja zelfs onze dromen, overtroffen. Als bestuur moeten we dus een versnelling hoger schakelen. Deze vereniging is geen futiliteit meer, het wordt serious business. Het is daarom belangrijk dat we naar de toekomst kijken, dat we de juiste inschattingen maken en dat we onze bloeiende vereniging warm en familiaal houden, waar iedereen zich welkom voelt.
Nog elke week zien we nieuwe gezichten op onze spelavonden. Elke week lopen er mails binnen met vragen: geïnteresseerden die wel eens willen komen meespelen, maar niet goed weten hoe het er aan toe gaat, die vrezen alleen (of met z’n tweetjes) aan een tafeltje apart te belanden, die denken dat hun ervaring of kennis te beperkt is. En elke keer stel ik hen gerust, verzeker ik hen dat er in onze vereniging plaats is voor iedereen. Dat alles aan bod komt, lichte partyspellen en het zwaardere (nacht)werk. Dat er plaats is voor een gezellige babbel, dat we in de eerste plaatse een bruisende vereniging (willen) zijn. Als ik terugkijk naar de spellen van de spelavond gisteren, dan klopt die volledig: luchtige spellen als Isle of Skye en The Climbers, leuke eurogames als First Class en Coimbra, het venijnige The Estates en een prototype van Sven. Ze illustreren perfect wie we zijn en waar we voor staan. Voor volgende week staan er dan weer twee epische spellen op de agenda: Twilight Imperium 4th Edition en 18Ireland zullen in de namiddag al starten en laten ook onze meest fanatieke spelers niet op hun honger zitten. Om 19:45 start de gewone spelavond, waar hopelijk weer iedereen zijn of haar gading vindt.
Als bestuur zijn we blij met de massale opkomst (zes tafels op een spelavond is niet niks), maar tegelijk zijn we bezorgd. Bezorgd of de nieuwelingen zich wel welkom voelen, of iedereen wel speelt wat-ie graag speelt, of we niet teveel met onszelf bezig zijn (ikke, ikke, ikke en de rest… je weet wel). Stof tot nadenken!
Dat de anciens, zij die er al van het begin bij waren (en al veel eerder op dinsdag in De Spelfanaat), nog de tijd vinden voor een losse babbel tussendoor, het de moeite vinden om “een nieuwe” te introduceren in de wondere spellenwereld.
Dat de nieuwelingen, zij die soms schuchter en verlegen eens komen kennis maken, zich niet geremd moeten voelen. Je wordt niet beoordeeld op je spelervaring of spelkennis, integendeel! Dus zeg gerust wat je wil spelen, wat je leuk vindt (en wat je juist niet leuk vindt), zo vind je het beste een speltafel die bij je past.
Met 75 leden zijn we intussen al. Dat is niet niks. Ik herhaal het zo vaak, omdat ik het zelf moeilijk kan geloven. Maar ik herhaal het ook zo vaak omdat een grote vereniging consequenties heeft. “Kleine kinderen, kleine problemen, grote kinderen, grote problemen” is een waarheid als een koe. Met verenigingen is het eigenlijk hetzelfde. We groeien en dat is goed. Een vereniging heeft immers een kritische massa (i.c. ledenaantal) nodig. Bij te weinig leden riskeer je immers dat leden het voor bekeken houden en ook al krijg je soms een nieuw lid bij, op termijn zullen er meer leden wegblijven dan dat er nieuwe bijkomen. Daar moeten wij, nu toch niet, voor vrezen. Ons probleem is dat we heel snel groeien, misschien te snel. Als vereniging moeten we ons daaraan aanpassen. Het is fijn dat veel mensen deel willen uitmaken van onze vereniging, maar als we die nieuwe leden niet verwelkomen, als we niet langer bezorgd zijn om het welbevinden van onze leden, dan riskeer je dat iemand met een wrang gevoel naar huis gaat, dat er iets op z’n lever ligt… en dat op termijn de bom barst. Het tij kan immers snel keren. Zoals wel vaker gezegd: it takes a lifetime to build a good reputation, but only seconds to ruin it.
En zo kom ik bij het eerste deel van mijn titel: de navelstaarders. We mogen niet langer op onszelf gericht zijn. Ja, het is allemaal fantastisch gelopen, een succesverhaal, een sprookje. Maar stilstaan is achteruit gaan. We moeten vooruit kijken, blijven bouwen aan onze vereniging en een plaats garanderen voor iedereen. Empathie, misschien moeten we dat in onze fundamenten betonneren!
Voor ons, als bestuur, zit 2018 er dan ook zo goed als op. David en Luk zijn nog volop bezig met de 18xx conventie die een bont internationaal gezelschap verwacht, maar dat is meteen ook het laatste wapenfeit van 2018. Wij kijken al veel verder vooruit. En dat zullen sommigen op de spelavond gisteren al gemerkt hebben. Geen lidkaarten van 2018 meer en dus ook geen Clans of Caledonia meer op de lidkaart. Sinds gisteren verkopen we aan nieuwe leden lidkaarten geldig tot en met 31 december 2019.
Voor het lidmaatschap van 2019 zijn er ook enkele wijzigingen:
- Lidkaart: 7 euro
- Combo lidkaart & club-t-shirt: 22 euro
- Combo lidkaart & club-hoodie: 42 euro
Kleuren en maten zijn natuurlijk naar keuze (meer informatie bij Luk op de spelavond). T-shirts en hoodies blijven ook afzonderlijk te koop, nog steeds aan respectievelijk 18 en 38 euro.
Ik wil ook nog even terugkomen op onze 18xx Conventie, van 30 november tot en met 2 december 2018. Het gevolg is immers dat er op zaterdag 1 december 2018 geen gewone spelavond zal zijn. Iedereen die een spelletje wil spelen, kan echter nog steeds terecht in De Spelfanaat, en zelfs 24 uur lang, want dan houdt Bjorn van Board Game Brothers zijn spellenmarathon, van zaterdag 1 december 14:00 tot zondag 2 december 14:00, ten voordele van Hart voor Fibro in het kader van de Warmste week van Studio Brussel. Weet dat er die avond andere tarieven gelden voor de spellenmarathon.
Spelers die benieuwd zijn naar 18xx zijn dan weer welkom op de 18xx Conventie van vrijdag 30 november tot zondag 2 december in het Sint-Romboutscollege. Op vrijdag- en zaterdagavond voorzien wij gezellige introducties zoals 18Lilliput, Steam over Holland en 1846. Laat de speelduur van enkele uren je niet afschrikken, maar kom gewoon eens kijken. Inschrijven is hier wel verplicht.
En zo kom ik aan het einde van een heel lang stuk. Het had een nieuwsbrief kunnen zijn, maar daar doen we niet aan mee. Jullie hebben ondertussen toch al allemaal de weg gevonden naar ons belangrijkste informatiekanaal. Maar hoe zit het nu met die sterrenkijkers? Ach, dat was een mooi uitgangspunt toen ik begon te schrijven, nu is het allemaal weer helemaal anders gedraaid. Sterrenkijkers kijken naar boven, net het tegenovergestelde van navelstaarders. Sterrenkijkers dromen, ze geloven in en dromen van iets onmetelijk groots, iets fantastisch onnatuurlijks. Misschien leven ze zelfs in een andere wereld. Ik gun ze het van harte, wellicht zijn ze gelukkiger dan ik. Maar je kan niet blijven dromen, je kan niet blijven staren, soms moet je de handen uit de mouwen steken, soms moet je aan de slag, soms moet iemand initiatief nemen. En dat initiatief werd onze vereniging, Spellenclub Mechelen.