Meer dan twee maanden geleden ging het land in lockdown. COVID-19 bleek toch meer dan een griepje, maar iedereen bleef optimistisch dat tegen de paasvakantie dat virus wel weer verdwenen zou zijn… zoals een potje Pandemie: vaccin ontwikkeld, klus geklaard en nog wat gezellig nakaarten.

“The world has changed,” de wijze woorden van Lady Galadriel zijn uiterst toepasselijk. Alleen heet het duister niet Sauron, maar SARS-CoV-2 om precies te zijn en, tot nu toe althans, “not by the hand of man shall he fall“, net als de Witch King of Angmar.

Een van mijn grootste hobby’s is people watching. Een hobby die uitermate goed past bij een stadsmus als ik. Hoe groter de metropool, hoe beter ik me voel, tenminste als je buiten mag en kan. Op een bankje of een terrasje zitten en naar de mensen kijken, door de winkelstraten flaneren en mensen kijken, doelloos met de metro gaan rijden en mensen kijken… ik vind het geweldig.

Die hele lockdown maakt me dus horendol. Gelukkig dat ik elke dag mag, wat zeg ik, moet gaan werken. Dan kom ik tenminste buiten, dan heb ik tenminste nog een beetje sociaal contact. Want people watching, dat ligt nu een beetje moeilijker. Dan maar het wereldwijde web op, gaan surfen op de online golven en steun zoeken bij gelijkgezinden. De online steun ligt voor het grijpen, fora en websites, ze zijn ons allen welbekend. Ook ik heb naar een surrogaat gezocht en, in eerste instantie dan toch, gevonden ook. Want daar ben je toch lekker onder gelijkgezinden: je kan fijn de laatste nieuwe spellen bekijken, de vreemdste Kickstarters bespreken en wie weet wat tactieken en strategieën bespreken. En toch… ik ontwaar een trend, een neerwaartse trend, een nefaste trend.

Door de lockdown zijn we immers fysiek geïsoleerd. We staren naar onze spellenkast en spelen, waar mogelijk met het gezin, spelletjes die we allemaal leuk vinden. Ook online kiezen we de spellen uit die we graag spelen (je zou maar gek zijn om dat niet te doen). Daar is niets mis mee. Maar we zien helemaal niet meer wat er voor de rest op de markt leeft, welke andere originelen ideeën er het levenslicht zien. Zo riskeren we ons na verloop blind te staren op de spellen die we leuk vinden, oogkleppen op te zetten, geen oog meer te hebben voor andere spellen. Om bij Lord of the Rings te blijven: een beetje zoals Gollum die na al die jaren eenzaamheid enkel nog maar oog heeft voor zijn Precious.

En dat is de trend die zich, volgens mij dan toch, steeds duidelijker aftekent. Waar vroeger Boardgamegeek en Bordspelmania redelijk open en toegankelijke fora waren, waar ieders mening gerespecteerd werd (mits degelijk gefundeerd), is het steeds meer aan het ontaarden in een bitsige strijd à la “ik heb gelijk – nee, ik heb gelijk”. Het werd me te erg, ik heb dan maar de deur achter me dichtgetrokken.

Ik heb vaak gedacht over de grootste meerwaarde van onze spellenvereniging, van Spellenclub Mechelen. Ik heb me meermaals afgevraagd waarom ik die spelavonden zo mis. De gemoedelijke sfeer, de tijd voor een losse babbel en samen gezellig een spelletje spelen, dat is natuurlijk de essentie. Maar de nuance dat in onze spellenvereniging echt elk spel op tafel kon gelegd worden, dat er op een spelavond zowel Wingspan, Terraforming Mars als 1830 op tafel werden gelegd, dat er ook tijd was voor een spelletje Take 5 en For Sale, net dat maakt onze vereniging zo bijzonder. We zijn er immers niet alleen in geslaagd om spelavonden te organiseren en zo spelers samen te brengen, we zijn erin geslaagd een verbondenheid te creëren die spelvoorkeur overstijgt. Het geeft me des te meer goesting om verder te gaan, om weer naar een spelavond te gaan… geen website die daar tegenop kan. Maar nu nog niet… van zodra het kan, van zodra het mag.

Stay safe, take care!