Episode 3, Scenario 4: Brute, Cragheart, Spellweaver & Tinkerer
Jekserah is amper weg of Brute kijkt dreigend naar de andere drie huurlingen. De Inox vechtersbaas is terecht niet tuk op zijn eigen ras wat uitdunnen. Tinkerer haalt ongeïnteresseerd haar schouders op, Spellweaver is allang weer in gedachten verzonken. Zolang ze maar tijdig uit haar meditatieve roes ontwaakt, is alles dik in orde. Cragheart echter voelt de elementaire krachten in zijn borstkas groeien. Wat kan hem het schelen wie zijn tegenstanders zijn, hij haalt ze met hetzelfde gemak neer.
Een zonnestraal weerkaatst op een tinnen drinkbeker en raakt zo Tinkerers oog. Verblind door de gloed herinnert de Quatryl zich de vreemde gloed in de ogen van de roversbaas. Beelden van de knokpartij in The Barrow Lair schieten door haar hoofd. Lijken killen, je kan het maar moeilijk van je af schudden. In een soepele beweging tovert Tinkerer een landkaart, die het viertal nog al eens gezien heeft, tevoorschijn. De oude perkamentrollen zijn dan wel braafjes overhandigd aan Jekserah, de pientere Tinkerer had wel nog de tijd gevonden om enkele belangrijke zaken over te schrijven.
The Still River… The Crypt of the Damned… De stilte is te snijden. Een goede verstaander heeft maar een half woord nodig. Of beter, geen enkel, want zonder nog een woord te zeggen staat het viertal op en loopt The Sleeping Lion uit.
Op het pleintje voor The Sleeping Lion staat een Vermling-bandje wat folk-muziek te spelen. Muziek verzacht de zeden, ook in Gloomhaven. In een ooghoek merkt Brute een stel ongure types die klaarblijkelijk iets te verbergen hebben onder hun mantel. Het uitstekende ruikvermogen van Spellweaver leert haar dat het om bloed gaat… mens of Inox, daar is ze nog niet uit. Cragheart kan zich niet langer bedwingen en slaat het zootje ongeregeld buiten bewustzijn. De stadswacht moet het verder maar afhandelen.
Een paar uurtjes wandelen, zo had Tinkerer beloofd, om aan de bocht van The Still River te geraken. Het was wellicht ook zo geweest als Brute weer niet zijn eigen lompe zelf was geweest. Gestruikeld, in een put gevallen, doorgerold tot in een oud grottencomplex. Er zat voor de andere drie niets anders op dan ook in de put te springen. Vele omzwervingen later komt het viertal weer boven de grond. Veel heeft het niet opgeleverd: een beetje vermoeidheid, een beetje honger… Geen optimaal begin voor een knokpartij.
Bij The Still River ontdekken de huurlingen een oude crypte, hoewel overwoekerd door mos en klimop, die doet vermoeden dat die knokpartij er heel snel aankomt. De zon mag dan wel nog hoog aan de hemel staan, toch is het donker hier. En oud! Zelfs de lucht voelt oud en zwaar, moeilijk om in te ademen ook. De gloed die Tinkerer zag, wordt nu voelbaar. Cragheart snuift een laatste maal diep en daalt dan de verweerde stenen trap af. Botten kraken, schedels worden weggetrapt. De trap ligt bezaaid met skeletten. Geen idee hoeveel hier al het leven lieten!
“Dit was een grove vergissing hier te komen,” sist een hese stem in Craghearts oor. De Savvas laat zijn vingers kraken, kraakt gelijk even zijn nek en hist: “in tegendeel, ik ben net waar ik zijn moet!” Nog voor de bandiet zijn wapen kan trekken, zakt hij zielloos op de grond. De living bones die door de kamer dolen, bezwijken onder de overweldigende kracht van de twee bloeddorstige tanks. Wanneer Spellweaver amper enkele seconden later ook de crypte binnenwandelt, staat er nog slechts een archer overeind, die zijn ogen niet kan geloven. Brute heeft de smaak te pakken en trapt de deur in naar de volgende gang. Cragheart en Tinkerer volgen hem op de voet. Spellweaver lacht nog even minzaam naar de arme archer, ramt haar dolk door zijn keel en haast zich naar de anderen.
Laat het duidelijk zijn, hier zijn dingen aan de gang die het daglicht niet mogen zien. Vier cultists schuifelen door de gang, drie archers dekken als echte sluipschutters de gang volledig af. Het viertal heeft gewoon geen keuze. Overleggen, afwachten, op adem komen of de situatie inschatten, het kost allemaal tijd en die is er gewoon niet. Een van de cultists strekt al zijn arm om een levenloos en uitgemergeld skelet terug tot leven te roepen. De vlucht vooruit dan maar en als een gigantische stormram banen Cragheart en Brute zich een weg doorheen de gang. De kleine Quatryl huppelt achter hen aan om de pijn te verzachten, om wonden te helen. De kleine decoy die ze heeft gesummond was niet eens nodig. De ravage is groot en na de orkaan van geweld ligt de gang algauw bezaaid met lijken.
Wanneer Brute met zijn schouders reeds de volgende deur inbeukt, dartelt Spellweaver door de gang. De Orchid vindt het duidelijk allemaal maar flauwtjes. Uit verveling roept ze haar mystic ally op. Terwijl de mystic ally en de decoy dikke vriendjes worden en doorheen de gang walsen, gaat Spellweaver op verkenning. Niet ver van de deur waar ze binnenkwamen, ontwaart ze een massieve stenen deur, weerom nauwelijks zichtbaar in de ruwe muur. Haar lange fijne vingers raken amper de ijskoude stenen deur, wanneer die zonder enig geluid openzwaait. Twee reusachtige earth elementals vullen de kamer. Spellweaver deinst achteruit. Dit is te veel voor haar, zelfs met de decoy en haar ally nog in de buurt, zijn deze twee demonen meer dan een maatje te groot. Tijd om de anderen terug op te zoeken dus!
Op dat moment horen de andere drie echter hun oren tuiten. De lucht in de laatste kamer trilt aan een duizelingwekkende frequentie, het zicht is belemmerd. Twee titanische wind elementals lanceren schokgolven en tornado’s. Twee cultists staan onverstoord en onverstaanbaar te prevelen, als waren ze mentaal in een ander universum. Cragheart en Brute gaan tot het uiterste om de winddemonen neer te halen. Maar beuken tegen de wind vraagt extra krachten, die ze vandaag nooit echt hebben gehad. Op het moment dat Tinkerer haar mes trekt om een cultist uit te schakelen hoort ze –boven het fluiten van de wind– Spellweaver roepen. Tinkerer kan er niet veel van maken, maar probeert nog iets terug te roepen. De wind blaast echter letterlijk haar woorden weg. Spellweaver staat er gelukkig niet helemaal alleen voor en vindt kracht bij haar ally en Tinkerers decoy.
Cragheart, Brute en Tinkerer slagen er uiteindelijk toch in om de winddemonen neer te halen. Niet veel later zakken ook de cultists in elkaar. Nu de wind is gaan liggen, hoort het drietal terug het gestommel in de gang. Geheel buiten adem vuurt Spellweaver haar mystic ally aan die rond de gronddemonen dartelt. Als een zoemende mug slaagt de ally er in om de logge demonen al serieus te verzwakken. Met nog amper één schuifelende living bones in de kamer, aarzelen Cragheart en Tinkerer geen moment en snellen de uitgeputte Orchid ter hulp.
Brutes opdracht kan niet simpeler zijn: een skelet terug naar het rijk der doden sturen. De concentratie van Brute is echter beperkt, de orkaan had duidelijk lelijk huis gehouden in zijn bovenkamer. De kist achter in de hoek blijkt aanlokkelijker dan de grauwe gebarsten schedel. Met een stalen vuist kraakt de inhalige Inox de kist, grist er één enkele perkamentrol uit en vlucht de kamer uit. Waarom dat skelet nog steeds ronddoolt, begrijpt niemand.
De vier huurlingen, terug verenigd in de gang, vinden bij elkaar nieuwe moed en vooral nieuwe kracht. Met een fenomenale uithaal vliegt het skelet tegen de muur en spat uiteen. De laatste earth demon, afgemat door Spellweaver en haar ally, kan niet meer op tegen de aardse krachten van Cragheart. Het monster moet zijn meerdere erkennen in de Savvas en verdwijnt in het niets.
De stilte keert weer, de wind is gaan liggen en het stof dwarrelt neer. Dit was geen knokpartij, dit was een zootje. Het viertal is er niet alleen met de schrik vanaf gekomen, als ze nog lang samen verder willen, zullen ze toch beter moeten samenwerken. Ach, zorgen voor later. Brute toont de perkamentrol, maar kan er –misschien nog last van tocht in de bovenkamer– niets van maken. Tinkerer weet dan weer wel meteen raad. De perkamentrol beschrijft hoe de Ring of Skulls gesmeed moet worden. Dat kleinood laten maken wordt een dure grap, maar de kracht van de cultist, skeletten tot leven roepen, ligt dan voor het grijpen.
Alvorens de crypte te verlaten, gaat Tinkerer nog een laatste maal op prospectie. Spellweaver is alweer in gedachten verzonken. De demonen, de cultists, de living bones en bovenal het onverstaanbare geprevel, dit was geen toeval, dit was een duister ritueel om niet alleen doden, maar ook demonen uit een andere wereld, tot leven te wekken. Boven het altaar in de verste kamer vindt Tinkerer antieke runen. Veel kan ze er niet van maken, maar het weinige verstaanbare laat vermoeden dat de experimenten van de cultists niet altijd even vlot liepen. The Ruinous Crypt zou een soort laboratorium zijn om demonen op te roepen. The Decaying Crypt lijkt dan weer overrompeld door levende doden en demonen: de controle verloren, een mislukt experiment.
De goesting is weg, de sjwoeng is eruit. De huurlingen willen weg, weg uit de crypte. Terug naar Gloomhaven, om hun hongerige magen te vullen, om hun wonden te verzorgen en om terug op krachten te komen. En wie weet, om een edelsmid te vinden die een Ring of Skulls kan smeden. Daarna zien ze wel verder.